Produkcja mięsa, zwłaszcza czerwonego, jest jednym z największych źródeł emisji gazów cieplarnianych na świecie. Hodowla zwierząt wymaga znacznych ilości zasobów, takich jak woda, pasza oraz ziemia, a także generuje duże ilości metanu – gazu, który ma nawet 25 razy silniejsze działanie cieplarniane niż dwutlenek węgla. Badania pokazują, że rezygnacja ze spożywania mięsa lub jego ograniczenie może zmniejszyć ślad węglowy jednostki nawet o 73%.

Przestawienie się na dietę roślinną nie tylko redukuje emisje związane z hodowlą zwierząt, ale także zmniejsza zapotrzebowanie na tereny uprawne. Ponieważ produkcja roślin przeznaczonych bezpośrednio do spożycia przez ludzi jest znacznie mniej zasobożerna niż uprawy wykorzystywane jako pasza dla zwierząt, dieta roślinna wymaga mniej ziemi i wody. Ograniczając spożycie mięsa, przyczyniamy się więc do zmniejszenia wycinki lasów tropikalnych, które są często wycinane pod uprawy paszowe.

Ponadto, przejście na dietę bardziej roślinną wspiera regenerację ekosystemów i różnorodność biologiczną. Mniejsza presja na zasoby naturalne, takie jak woda i ziemia, oznacza więcej miejsca dla dzikich gatunków oraz lepszą kondycję gleby, co jest kluczowe dla zdrowia całej planety. Dlatego zmiana naszych nawyków żywieniowych, nawet częściowa, może mieć ogromny pozytywny wpływ na środowisko naturalne i przyszłe pokolenia.

Dieta planetarna to sposób odżywiania, który łączy korzyści zdrowotne z troską o środowisko naturalne. Opiera się na zwiększeniu spożycia produktów roślinnych, takich jak warzywa, owoce, orzechy, nasiona, rośliny strączkowe oraz produkty pełnoziarniste, jednocześnie ograniczając produkty pochodzenia zwierzęcego, zwłaszcza czerwone mięso i przetworzoną żywność. Taki sposób odżywiania ma na celu nie tylko poprawę zdrowia poprzez dostarczanie organizmowi niezbędnych składników odżywczych, ale także minimalizowanie negatywnego wpływu na planetę.

Produkcja mięsa i nabiału wymaga znacznych ilości wody, ziemi i energii, a także generuje duże emisje gazów cieplarnianych. Ograniczenie ich spożycia na rzecz roślin może znacząco zmniejszyć nasz ślad ekologiczny. Dieta planetarna stawia na lokalne i sezonowe produkty, co dodatkowo zmniejsza emisje związane z transportem i przechowywaniem żywności. Wybierając roślinne źródła białka, takie jak soczewica, ciecierzyca czy tofu, możemy zmniejszyć nasze zapotrzebowanie na zasoby naturalne i promować zrównoważoną produkcję żywności.

Kluczowym elementem diety planetarnej jest także ograniczenie marnowania żywności. Obecnie na świecie marnuje się ogromne ilości jedzenia, które mogłyby zaspokoić potrzeby wielu osób, a jego produkcja wiąże się z niepotrzebnym zużyciem zasobów. Przestrzeganie zasad diety planetarnej, takich jak planowanie posiłków, właściwe przechowywanie produktów i wykorzystywanie resztek, może pomóc w redukcji odpadów spożywczych i tym samym wpłynąć pozytywnie na środowisko.

Produkcja żywności ma ogromny wpływ na środowisko naturalne, zwłaszcza w zakresie zużycia zasobów takich jak woda i ziemia, a także na stan bioróżnorodności. Współczesne rolnictwo intensywne, które zdominowało globalny system żywnościowy, wiąże się z ogromnym zapotrzebowaniem na wodę. Hodowla zwierząt, a szczególnie produkcja mięsa, jest jedną z najbardziej "wodochłonnych" gałęzi rolnictwa. Produkcja jednego kilograma wołowiny wymaga średnio 15 tysięcy litrów wody, podczas gdy produkcja żywności roślinnej, takiej jak warzywa, wymaga wielokrotnie mniej zasobów wodnych. Nadmierne wykorzystanie wód gruntowych do nawadniania upraw prowadzi do ich wyczerpywania, co stwarza problemy w regionach, gdzie zasoby wodne są już na wyczerpaniu.

Intensywne rolnictwo ma także duży wpływ na ziemię i jej zdolność do podtrzymywania życia. Praktyki takie jak monokultury i nadmierne używanie nawozów chemicznych powodują degradację gleby, zmniejszają jej płodność i zdolność do magazynowania węgla. Rozległe tereny pod uprawy są przekształcane z lasów deszczowych i innych ekosystemów o wysokiej wartości ekologicznej, co prowadzi do deforestacji i utraty siedlisk dla dzikich gatunków. Proces ten nie tylko niszczy naturalne środowiska, ale także przyczynia się do emisji gazów cieplarnianych, ponieważ wycinane drzewa i spalane lasy uwalniają do atmosfery zmagazynowany węgiel.

Utrata bioróżnorodności to kolejna kluczowa kwestia związana z produkcją żywności. Rozwój terenów rolniczych kosztem naturalnych ekosystemów powoduje drastyczne zmniejszenie liczby gatunków roślin i zwierząt. Uprawy monokulturowe zastępują zróżnicowane siedliska, które były domem dla wielu organizmów, od owadów po duże ssaki. Dodatkowo, stosowanie pestycydów i herbicydów prowadzi do wytrucia wielu gatunków owadów zapylających, takich jak pszczoły, które są kluczowe dla funkcjonowania ekosystemów i produkcji żywności. Degradacja siedlisk i chemizacja rolnictwa mają także negatywne skutki dla zdrowia gleby, jej mikrobiomu i zdolności do regeneracji.

Zrównoważone podejście do produkcji żywności, oparte na praktykach przyjaznych dla środowiska, może pomóc w ograniczeniu tych negatywnych skutków. Rolnictwo regeneratywne, agroekologia i praktyki oparte na różnorodności biologicznej są kluczowe dla ochrony zasobów naturalnych i zapewnienia, że przyszłe pokolenia będą miały dostęp do zdrowej żywności.